Monotonlaşmak

Yine bir sabah;güneşli olduğu kadar soğuk,kuşların sesiyle mutlu edici bir o kadar da kasvetli!
Çevre;tanıdığım,hep bildiğim,gördüğüm,monoton çevre..Alıştığım..
Okul yolu düz gider,bizimki dağ,tepe!her gün geçtiğim on beş dakikalık yoldan yine geçiyorum,Ayağımın altında yaprak sesleri,tepemde bir sürü kuş,ılık rüzgar,toz toprak..
Ağaçların çoğu yaşlanmış,bükülmüş..Esen rüzgara karşı koymak yerine boyunlarını eğip rüzgara ayak uyduruyorlar..Bir o yanaa bir bu yana süzülerek.
Kuşlar ise olanları takmaz bir halde mutlu.ilgisiz ve sakin..Onlar da güneşe sesleniyor her gün..Ama onlar da hiç bir zaman istedikleri yere ulaşamıyorlar
Apartmanların çoğu ise eskimiş,yıpranmış.Onlar da baş edememiş yorucu hayatla..Sonunda hayata;boyun eğmişler.
Her gün yürüdüğüm yollar;düzenli,simetrik,sonsuz.Bitmeyen,yılmayan,yıldırılamayan tek şey onlar galiba.Onlar o kadar ezilmeye karşın hala dimdikler.
Okul servisleri geçiyor etrafımdan.Büyük amcalar işe gidiyor,lüks arabalarıyla.Para veriyor annesi ufak çocuğa;bir de kızıyor,kaybetme diyor.Sonra öpüyor yavrusunu;taa içten!
Yerler ıslanmaya başlıyor,yağmur çiseliyor hafiften.Kulaklarımdaki araba sesleri yerini ağaçlardaki yapraklara çarpan yağmur tanelerinin sesine bırakıyor..Bu ses araba sesi aksine huzur verici oluyor..
Başka da bir şey yok işte.Dedim ya aynı monoton çevre..Ne beni öpen bir annem var,Ne lüks arabalarım..pembe(taktım ben de pembeye) çizmelerim de yok artık(: