Kuşlar bile!

Son zamanlarda sevdiğim şeyler beni yok etmeye endeksli gibi..
Gün daha doğmadan tam 1 saat önce hani mavi ve yeşil bir arada olur ya..
Ki sevdiğim,beni mutlu eden nadir şeylerdendir;
O bile beni içine çekiyor..yok etme çabasında..
Bak o bile yanıltıyor beni:o bile!
Uzaktan bakınca sanki güneş doğacak her şey bitecekmiş gibi;
Yakından ise..hiç sorma!
Hiç bitmeyecek gibi olan derin ve anlamlı karanlık..
Belki de girdap bu,
Belki bi kabus?
Şimdi uyansam biter mi?
Anne sabah olsun artık..küçükken hep yaptığın gibi öperek uyandır beni..
O an bütün bunların bi kabus olduğunu,bir rüyadan daha fazla bir şey olmadığını anlayayım!
Kalktığında bak ki karanlık kızını henüz yenemedi..hani şu kızının çok sevdiği karanlık..
Anne uyansam geçecek mi?
Belki de asıl kabus uyanmamla gelişecek beni karanlığa iten her şey...bu düşünceler?
Karanlık belki beni içine çekerek korumak istemiştir?
Ben karanlığı seviyorum,karanlık da beni sevmiyor mu?
O kadar çok darbe yedim ki artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu bile kavrayamıyor,
Kendimle çelişkiye düşüyorum..
Şimdi yatsam..bi daha da uyanmasam nasıl olur anne?
Anne!duyuyor musun kuşların sesi geliyor..
Benden uzakta..bi o kadar kalbime yakın olan kuşların..
Onlarla birlikte özgürlüğün ve mutluluğun melodisini fısıldamak istiyorum..
Onlar beni seviyor anne bak:bana şarkı söylüyorlar=)
Anne ben kuşlar gibi uçamaz mıyım?
Ya da ben kalsam kötü fikirlerim uçsa?
Anne!sesimi duyup güneşi mi getirdin?
Hava aydınlandı epeydir uyanıkmışım..
Kuşlar nerde?neden duyamıyorum..?
Acaba rüya bu muydu?
Kuşlar geldi.. yine gitti...artık hiç bi şey beni sevmiyor..kuşlar bile!